|
We spreken 2004. De
ultieme expositie op de 25e verjaardag
van mijn kunstenaarschap op de as A'dam,
R'dam Parijs. Bram is dood, daarmee de
hoop. De schreeuw is terecht en daarmee
niet verstomd. De oerknal is geweest,
Ardam is geboren. Schreeuwen,
schreeuwde, geschreeuwd. Vertolkingen
van het moment, tegelijkertijd tijdloos
en universeel.
Voltooid Verleden tijd volgens Bram,
l'infinitif volgens de kunstenaar. |